Ik begrijp niet, dat heel hard iets naars roepen over iemand anders normaal is geworden en empathische, ondersteunende berichten worden gezien als dom.
Ik begrijp niet dat winnen ten koste van anderen beloond wordt en respectvol en liefdevol te werk gaan wordt gezien als zwak.
Ik begrijp niet dat je als je het leed van anderen ziet en die anderen wilt helpen, je gezien wordt als extremist en naïeve sukkel.
Ik begrijp niet dat mensen met veel geld en macht gezien worden als helden, terwijl mensen die bezig zijn levens te redden worden genegeerd en zelfs gestraft.
Ik begrijp niet dat het nieuws vaak wordt samengesteld uit negatieve sensatieverhalen en dat goed nieuws gezien wordt als ‘geen nieuws’.
Ik begrijp het niet en accepteer het niet. Het kan niet waar zijn namelijk. Want ik geloof, hoe dom, naïef en oninteressant velen dit ook zullen vinden, oprecht in het goede van de mens. Diep van binnen zijn we liefdevolle wezens, die niets liever willen dan samen in harmonie leven en de wereld mooier maken.
Zijn we die kern door alles wat we hebben meegemaakt, ook in de vele generaties voor ons, deels kwijtgeraakt? Zeker. En dat we onszelf en elkaar vol overtuiging kwetsen, beschadigen, zelfs doden, is ook waar. Maar dat is gelukkig niet de enige werkelijkheid. Dat is alleen wel wat steeds maar weer om aandacht schreeuwt en ervoor zorgt dat we vergeten waar het echt om draait. En ervoor zorgt dat we niet kijken, luisteren en vooral voelen, hoe wij echt in elkaar zitten. Wat we echt belangrijk vinden.
Als we te druk zijn met alles wat buiten ons om gebeurt, en als we ook van jongs af aan leren daarnaar te luisteren en te kijken, dan missen we de allerbelangrijkste bron, onszelf. Ons eigen innerlijke anker. Ons gevoel, onze ziel, ons zijn, of hoe je dat dan ook maar wilt noemen. Daar ligt onze kern. Daar is de liefde. De liefde voor onszelf en voor al wat leeft. Want liefde verdeelt niet, liefde verbindt. Liefde wordt groter, als je het deelt met anderen. Richten op samen, op delen, op liefde, dat is het echte normaal. Ook al zijn velen van ons het verleerd.
Haat is de hoop op een beter leven voor een exclusieve groep en een slechter leven voor de rest van de wereld. Dat is geen oplossing. Ook niet voor de haters, want zij hebben, hoe hard ze ook roepen, die rest van de wereld ook gewoon nodig.
Samenleven in harmonie, waarin zorg is voor alles wat leeft, is de enige hoop op een beter leven voor iedereen. Daar geloof ik in. Sterker nog: ik weet dat het zo is. En dus blijf ik daarvoor vechten. Met alles wat ik in me heb.
Reactie plaatsen
Reacties