‘Ik ben het echt niet met je eens! Mijn collega is echt heel druk, dat is geen smoesje’. Mijn deelnemer kijkt me een beetje bozig aan. We zitten in een training samen met de rest van de groep en we hebben het over delegeren, omdat ze allemaal zo druk zijn. Ik snap zijn reactie wel, hij is niet de enige die er zo over denkt. En eerlijk gezegd dacht ik er zelf ooit ook zo over. Druk, druk, druk.
Het is een intelligente en bevlogen jonge man, die zich een slag in de rondte werkt en bezig is een mooie carrière voor zichzelf op te bouwen. Weken van 60 uur zijn geen uitzondering en dus moet hij kunnen vertrouwen op zijn medewerkers, maar ja, die zijn dus ook druk.
Hij reageerde op mijn opmerking, dat ‘druk zijn’ niet een excuus kan zijn om dingen niet te doen of afspraken niet na te komen. Maar dat dit vooral betekent, dat je blijkbaar andere prioriteiten hebt gesteld. Dat je ervoor hebt gekozen bepaalde taken eerst te doen en andere later of helemaal niet. Of je dat nou bewust of onbewust hebt gedaan, het is ergens een keuze geweest.
Wat niet helpt, is dat druk zijn een heel algemeen geaccepteerd excuus lijkt te zijn, dus we komen er gewoon heel vaak mee weg. Hoe gefrustreerd we er ook allemaal van worden, we nemen het voor lief. En we roepen het zelf ook. ‘Sorry hoor, druk druk druk…’
We belichten het onderwerp van alle kanten en de jonge man draait wel een beetje bij, maar of ik hem nou echt overtuigd heb, ik weet het niet. Geeft ook niet, ik geloof er in, dat als je mensen dingen meegeeft, ze er vanzelf gebruik van gaan maken, als het voor hen van toepassing wordt. Maakt niet uit hoe lang dat duurt.
Ik ben daar zelf ook een goed voorbeeld van, trouwens. Ik weet al heel lang, dat het gevoel te druk te zijn te maken heeft met prioriteiten. En toch loop ik er in deze maanden weer met boter en suiker in. Als freelancer verzorg ik al meer dan tien jaar een scala aan management- en communicatietrainingen voor een landelijk trainingsbureau in Amsterdam.
De aanvragen komen natuurlijk niet gelijkmatig binnen, het is vaak hollen of stilstaan. En soms kan het dan gebeuren, dat ik in mijn agenda kijk en schrik van wat er allemaal in staat. En dat is best raar, want ik heb tegen al die aanvragen helemaal zelf ja gezegd. En toch schrik er ervan. Dat heeft ook te maken met mijn onbewuste automatisme: als ik ruimte heb in mijn agenda, dan zeg ik ja. Terwijl mijn opdrachtgever echt niet vervelend doet als ik niet kan. Ze willen me (gelukkig) graag inzetten voor trainingen, maar als ik niet kan, zoeken ze verder. Een superfijne positie om in te zitten.
Maar goed, ik zeg dus ja als ik ruimte heb in mijn agenda. Maar dat is niet het enige waar ik rekening mee zou moeten houden, natuurlijk. Ik heb bijvoorbeeld nog andere werkzaamheden vanuit mijn eigen bureau, ik heb een privéleven dat belangrijk voor me is en ik maak graag ook tijd voor rust, zodat ik weer kan opladen qua energie en inspiratie. Maar denk ik daaraan als ik een aanvraag krijg voor werk? Nope. Dus leuk dat ik weet hoe het werkt, maar als het gaat om toepassen in mijn eigen leven is er nog wel wat te doen. Oeps…
Reactie plaatsen
Reacties