Steeds vaker hoor je dat het leven maakbaar is. Of zou moeten zijn. Dat lijkt prachtig, want dat zou betekenen, dat je alles kunt bereiken wat je wilt bereiken, als je maar hard genoeg werkt, of de goede dingen doet, of zo. Ik ben het daar deels mee eens. Je kunt echt invloed hebben op je leven. Je kunt er zeker voor zorgen dat situaties verbeteren. Dat je keuzes maakt waardoor je leven mooier, zinvoller en gelukkiger wordt.
Maar ik ben ook een realist. Wij mensen hebben niet alles in de hand. Er zijn ook dingen waar we geen weet van hebben. Waar we, vanuit onze situatie, met onze hersenen, zintuigen en intuïtie, geen zicht op hebben. Soms kan ik ergens op terugkijken en snappen wat er is gebeurd, maar dat is dan toch ook vaak pas achteraf. En dat geeft niet. Niet alles hoeft maakbaar te zijn. Want die maakbaarheid zorgt ook voor stress. Stel dat je denkt dat alles maakbaar is, maar wat jij wilt lukt maar niet. Is dat dan jouw schuld? Betekent dat dan automatisch dat jij iets fout hebt gedaan? Daar geloof ik niet in.
Ik geloof dat we lerende mensen zijn, die hun best doen het leven voor hunzelf en hun omgeving zo goed mogelijk te maken. Ik geloof, dat we doen wat we kunnen met wat we weten. En ik geloof ook dat dat genoeg is. Als we maar blijven proberen en blijven leren, dat gaat het echt steeds beter met de wereld en met ons. En dat vertrouwen is wat mij betreft een mooie basis om op te bouwen.