Er is een kindje geboren, en ik was erbij. Hoe bijzonder is dat, als je zelf geen kinderen hebt en dus ook zelf geen oma zal worden. Maar mijn nichtje had gevraagd of ik bij haar bevalling wilde zijn. Natuurlijk! Ze deed de bevalling helemaal samen met haar man, hij was haar steun en toeverlaat. En haar moeder, zus en ik waren er bij voor een beetje extra steun en om het samen met hen te mogen delen.
Nou moet je weten dat mijn nichtje heel erg opzag tegen de bevalling. Ze was bang dat het bij een natuurlijk bevalling niet goed zou gaan met de baby, ze was bang dat ze de verkeerde dingen zou doen en ze was bang voor de pijn. En daarom wilde ze gaan voor een keizersnee. Daar heeft ze bij verloskundigen en het ziekenhuis echt voor moeten vechten, want dat is in Nederland niet gebruikelijk als er geen medische indicatie voor is. Maar ze kreeg de toezegging en dat gaf rust.
Maar naarmate de zwangerschap vorderde, groeide haar vertrouwen. En ook al hield ze behoefte aan ondersteuning bij de pijn, ze koos er uiteindelijk toch voor om de bevalling zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen en het samen met haar man gewoon te doen. Zo moedig!
Ik was ongelofelijk onder de indruk van haar vechtlust, haar groei en ontwikkeling tijdens de zwangerschap en haar vanaf het begin al aanwezige onvoorwaardelijke liefde voor haar ongeboren kind. Want de zwangerschap op zich was ook al niet gemakkelijk. Ze was de eerste maanden behoorlijk beroerd en daar kwam nog eens een virus bij. En in diezelfde periode was ze ook nog bezig met een verhuizing en met afscheid nemen van haar oude werkgever. Daarna ging ze samen met haar man op zoek naar hun nieuwe familiehuis en eind vorig jaar zijn ze daar ook nog even naartoe verhuisd. Het was veel.
Maar ze nam elke stap zoals ‘ie kwam, werkte zich overal doorheen, stelde zich kwetsbaar op en vocht voor waar ze in geloofde. De hele bevalling was ze alert, ze voelde precies aan wat nodig was en als ze even overvallen werd door de pijn, dan liet ze zich helpen door haar man en het medisch personeel. Ze accepteerde wat niet te veranderen was en ze bleef gefocust. Tot ze afgelopen zondag, een half uurtje voor middernacht, haar dochter in haar armen kon nemen. Een prachtig meisje dat ter wereld is gekomen in een kamer vol met mensen die van haar houden en een vader en moeder heeft die helemaal aan haar zijn toegewijd en die alles voor haar zullen doen. Als dat niet de definitie van is van een goede start in het leven, dan weet ik het niet meer.
En dat ik dat hele proces met haar en haar man mocht meebeleven, zal ik nooit vergeten. Het is een herinnering met een gouden randje die voor altijd een speciaal plekje in mijn hart zal hebben.