Het regent en dat vind ik fijn. Gek hoor, want ik ben een zonnemens. Altijd al geweest. Ik kom tot leven als de zon schijnt en de wereld ziet er letterlijk en figuurlijk grijzer uit als het regent. Maar niet nu. Het verrast me. En toch ook weer niet. Mijn groeiende bewustzijn is er de oorzaak van, dat ik de dingen anders ga beleven. Dingen, die ik mijn hele leven al fijn of leuk heb gevonden, worden ineens onbelangrijk of ik krijg er een ander gevoel bij. Zo ook de regen.
Ik ben geen weerkundige, dus of het feitelijk klopt weet ik niet, maar van wat ik heb begrepen, wordt het steeds droger in Nederland. En het komt zo dichtbij, nu we van die lange droge periodes hebben, vooral in het voorjaar. Daar geniet ik intens van, omdat het ook gewoon heerlijk is natuurlijk. De zon schijnt, het is droog en warm, de lucht is blauw, hemel op aarde. Vooral dit jaar, nu ik net als zoveel anderen grotendeels thuis kwam te zitten door de coronamaatregelen, was dat prachtige weer een zegen. Ik geloof dat we het elke dag bijna wel tegen elkaar zeiden: 'Zo fijn, dat je naar buiten kunt, als je noodgedwongen thuis zit'.
Maar diep van binnen weet ik, dat het niet goed is voor de natuur. En dus niet ook goed voor ons. Op de korte termijn omdat gewassen niet goed groeien, dijken verdrogen en het drinkwater in gevaar komt. Op lange termijn omdat we dit alles steeds moeilijker zullen kunnen herstellen, als dit vaker voorkomt en hardnekkiger wordt.
En dus had ik dit jaar voor het eerst een gevoel van opluchting en blijdschap, toen het na al die droogte voor het eerst weer regende. Een lastig gevoel, omdat het zoooo niet bij me paste. Ik kwam voorheen echt in een sombere stemming als het grijs en grauw was buiten. En ik had op regenachtige dagen minder energie. Dat gevoel is niet helemaal weg hoor, dat dan weer niet. Want ik hou er nog steeds van om lekker buiten te kunnen zitten. En naar buiten kunnen gaan zonder een jas aan te hoeven trekken blijft heerlijk.
Maar het bewustzijn dat de natuur dit water echt nodig heeft, aan alle kanten de lijden heeft van de droogte, dat komt toch steeds meer naar de voorgrond. Ik vind dat bijzonder om te merken. Dat mijn korte termijn beleving anders wordt, doordat ik meer weet over de lange termijn gevolgen. Mijn focus lijkt definitief verlegd.
Ik hoorde het een tijdje geleden een vrouw zeggen, die wombats opvangt in Australië. Voor die tijd kon ze nog echt genieten van warme zomers en heerlijk afkoelen in het zwembad. Maar nu ze weet hoe de wombats lijden onder die hete droge zomers, geniet zij er zelf ook niet meer van. Of dat bij mij zo ver gaat, weet ik niet. Ik hoop van harte, dat ik ook in de toekomst nog kan genieten van een mooie zomerse dag. Maar vandaag ben ik ook dankbaar voor de grijze wolken, die ons de zo broodnodige regen brengen.