Het is een rauwe tijd. In een paar weken zijn alle cosmetische lagen afgepeld. Alle bubbels zijn doorgeprikt en wat overblijft is de ongepolijste werkelijkheid. En die is voor mij dat we onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Mens, dier en aarde. Als we gezond zijn, maken we elkaar gezonder. En als we ziek zijn, maken we elkaar zieker. Scheidingslijnen verdwijnen met de snelheid van het licht.
Het is afschuwelijk, dat die verbondenheid er nu de oorzaak van is dat velen ernstig ziek worden en zelfs sterven. En als je niet ziek bent, leef je met de werkelijkheid dat dit morgen anders kan zijn voor jou of je dierbare. Dat was ten diepste natuurlijk altijd al zo, maar nu is het zo duidelijk en gaat het zo direct en zo snel. Hoezo met de neus op de feiten gedrukt worden!
Maar ik geloof, dat diezelfde verbondenheid er nu voor kan zorgen, dat we hier ook weer goed uit komen. Omdat wij mensen echte oprechte zorg hebben voor elkaar. Als we het toelaten, voelen we dat we met elkaar verbonden zijn en dat we zowel voor onszelf als voor elkaar willen en kunnen zorgen.
Er gaan ook veel verhalen de ronde van mensen die deze zorg juist niet laten zien, zich niet aan de maatregelen houden, zelfs anderen opzettelijk willen besmetten. Hoe schokkend ook, het is niet verrassend. Voor mij in ieder geval niet. We leven ten slotte toch in een wereld, die ons veelal af probeert te brengen van de zorg voor onszelf en voor elkaar en ons probeert ervan te overtuigen dat het belangrijk, misschien zelfs wel essentieel, is om te focussen op materiële welvaart, op hebben van spullen, op winnen, op succes. Ook als dit ten koste gaat van anderen. Ook als dit ten koste gaat van onszelf.
Ik heb dus geen hard oordeel over deze mensen. Maar ik hoop, dat we elkaar kunnen en willen helpen om juist nu ons aller verbondenheid weer te voelen en te ervaren. Zodat we allemaal kunnen leren om te leven, te ervaren en te werken vanuit deze verbondenheid.
Een verbondenheid, die we nu misschien dan niet fysiek kunnen laten zien, maar wel op alle andere vlakken. Fysieke afstand is alleen maar de buitenkant tenslotte. De echte verbondenheid zit hem in daadwerkelijk contact maken, in voelen en je gevoel delen. In kleine gebaren maken voor jezelf en anderen.
Mag dat in de toekomst onze focus zijn? Ik hoop het!