Ik hoor het regelmatig om me heen: Nee, ik geef niet aan Sint Maarten. Zit genoeg geld op het eiland. En dan al die plunderingen…
Ik snap het ook wel. Er zijn altijd mensen die niet doen wat ze hadden kunnen doen, die alleen kijken naar hun eigen belang, die misbruik maken van de situatie. Er zijn altijd dus ook redenen om een ander niet te helpen. Maar ja, er zijn altijd ook redenen om een ander wel te helpen.
Redeneren op zich is sowieso best een raar ding. In mijn werk als communicatietrainer en lifecoach kom ik dat elke dag tegen. Echt waar, als ik een euro zou krijgen voor al die keren dat ik moest concluderen dat ons vermogen om te redeneren ons in de problemen had gebracht was ik inmiddels een rijke vrouw. In de trainingen doen we natuurlijk ook veel aan het aanleren van vaardigheden, maar het bereiken van inzichten over hoe de hersenen werken, hoe je argumenten zelf onbewust aanpast en jezelf daarmee van het pad af denkt en daar best veel last van kunt krijgen, dat is vaak toch wel de kern van mijn werk.
Dat ik dat heb ervaren heeft natuurlijk wel als voordeel, dat ik me zelf maar al te bewust ben van dat fenomeen. Niet dat het daarmee helemaal is opgelost, helaas. Maar ik kan wel zeggen dat het me veel minder vaak gebeurt dan vroeger.
En dus heb ik met overtuiging en vanuit mijn hart kunnen besluiten om mee te doen aan de hulpactie voor Sint Maarten. Omdat ik weet, dat naast de mensen die misbruik maken van de situatie, er ook heel veel mensen en dieren zijn die onze hulp heel, heel, heel hard nodig hebben. Goede, mooie mensen. Mensen die anderen helpen. Mensen die al arm waren voor de orkaan Irma over het eiland raasde. En die nu echt niks meer hebben. En de dieren die hier slachtoffer van zijn geworden.
Plunderingen zijn vreselijk. Misbruik maken van rampen is vreselijk. Maar wat mij betreft mag dat nooit een reden zijn om de gewone, hardwerkende, goede mensen, die altijd nog in de meerderheid zijn, niet te helpen.
Reactie plaatsen
Reacties
Voor velen is St. Maarten een ver van hun bed show. Voor velen gaat het om een eiland wat zo corrupt is als de neten. Echter, velen beseffen niet dat er net als overal ter wereld het om een kleine groep gaat die zichzelf koste wat het kost nog verder wil verrijken.
Ik sprak gisteren iemand die mij vertelde dat het huis van haar tante wat aan de zee stond, een huis waar men geen kosten noch moeite bespaard had om het huis "orkaanproef" te maken. Na Irma kreeg men geen contact met de tante, het was en bleef stil. Uiteindelijk toen er familieleden op zoek waren gegaan naar de oude dame, was haar huis verdwenen. Zij was in geen velden of wegen te bekennen. 2 dagen later, spoelde haar lijk aan.
Een andere familielid, die zowat in een lemenhutje woonde en hier niets bijzonders aandeed, omdat hij vond dat de natuur z'n gang moet kunnen gaan ook omdat hij daar bij hoort, is zonder kleerscheuren hier vanaf gekomen. Zijn huis staat er nog intact bij.
Kinderen die zonder school zitten, kinderen die ineens bij hun familie wegmoeten omdat ze niet achter willen lopen, of een schooljaar willen missen, die naar onder andere Curacao toekomen om in gastgezinnen (mensen die ze niet kennen) voor onbepaalde tijd moeten intrekken.
Ook bovengenoemde gevallen zijn mensen uit St. Maarten, ook bovengenoemde mensen hebben hulp nodig. Daar doe ik het voor.
Kan je niet vaak genoeg vertellen hoe dankbaar en trots ik ben om jou. Ik ben geen inwoner van St. Maarten, sterker nog ben er nog nooit geweest, maar heb daar wel vele vrienden, familie en bekenden die me dierbaar zijn. Daar doe ik het voor.