Op 8 juli is Jan Mokkenstorm overleden, de man achter 113: zelfmoordpreventie. Raar genoeg kende ik 113 wel, maar de naam Jan Mokkenstorm niet. Tot ik hoorde dat hij overleden was en naar een herhaling keek van Jacobine met hem in de hoofdrol.
Hij was 56 jaar en is aan kanker overleden, maar heeft in zijn leven veel gerealiseerd. Hij heeft vooral veel invloed gehad op hoe wij als maatschappij kijken naar, denken over en handelen ten opzichte van zelfdoding. Ongelofelijk belangrijk. Elk leven dat we door zelfdoding verliezen is er één teveel. Maar een gemiddelde van 5 zelfdodingen per dag, dat is niet te bevatten en onacceptabel.
Ik wist eigenlijk nooit dat er zoveel zelfdodingen waren in ons land. Dat komt mede doordat er geen berichtgeving over is. Bedoeld om er geen reclame voor te maken, maar met als bijkomend effect, dat het net is alsof zelfdoding niet bestaat. We hebben het er niet over en hebben volgens mij geen idee hoe groot dit probleem is. En we beseffen ook niet hoe dichtbij het kan komen. Tot het in onze binnenkring gebeurt.
Voor mij persoonlijk geldt, dat ik me pas echt begon te realiseren hoe vaak het voorkomt, toen ik vaker met de trein ging reizen. Schokkend vaak lees ik op de storingenpagina van de NS dat er vertraging is door een aanrijding met een persoon, een neutrale beschrijving die meestal duidt op zelfdoding. En inmiddels heb ook zelf in een trein gezeten toen die melding kwam. Doordat ik familie heb die bij de NS werkt, hoor ik ook hoe enorm de impact is op alle betrokkenen als dit gebeurt. Machinisten, conducteurs, een enorme groep mensen die na een aanrijding met een persoon aan het werk moeten. Die met de emotionele gevolgen blijven zitten. Om maar niet te spreken over de mens die de zelfdoding pleegde en diens dierbaren. Waarvoor alles op dat moment verandert.
Zoveel impact en zo weinig aandacht, dat was Jan Mokkenstorm een doorn in het oog. Dus heeft hij het veranderd. En hij besefte gelukkig, zo hoorde ik in het gesprek met Jacobine, dat die veranderingen onomkeerbaar zijn. Mensen om hem heen, zowel privé als bij 113, nemen het over. Het gaat verder. En gelukkig maar. Zelfdoding hoort geen taboe te zijn. Het is een onderdeel van ons leven. Het is een mogelijk gevolg van lijden. En alhoewel lijden misschien wel bij het leven hoort, kan ik me voostellen dat er veel gedaan kan worden om ondraaglijk lijden te voorkomen. En als voorkomen niet kan, dat er veel gedaan kan worden om mensen die ondraaglijk lijden ervaren te erkennen, te steunen en te helpen.
Lijden kennen we allemaal denk ik. Ik ook. En ook in mijn leven zijn er echt wel periodes geweest, dat ik mijn lijden als ondraaglijk heb ervaren. En al heb ik zelf nooit aan zelfdoding gedacht, ik kan het me wel goed voorstellen. Het idee dat door zelfdoding het lijden ophoudt en er van binnen eindelijk de zo verlangde rust ontstaat begrijp ik heel goed. En alleen daarom al zou het geweldig zijn, als we een omgeving kunnen creëren waarmee we elkaar kunnen helpen om in het leven rust te ervaren in plaats van in de dood. Ik steun Jan Mokkenstorm daarom van harte met zijn missie: 'Wij streven naar een land waarin niemand eenzaam en radeloos sterft door zelfmoord'.
Ik wens allen die Jan Mokkenstorm nu moeten missen heel veel sterkte.
Heeft u na deze blog behoefte aan hulp of steun, bel dan 113: zelfmoordpreventie. De lijn is 24/7 bereikbaar, anoniem en vertrouwelijk.