Ik heb best een paar verslavingen, moet ik bekennen. Snoepen is er één van, oef wat hou ik van chocola! Een andere verslaving van mij is het kijken naar reality programma’s. Dat kan van alles zijn, de beslommeringen van een gezin met een vijfling, een koppel met dwerggroei dat 2 kindjes met dwerggroei heeft geadopteerd, tot programma’s waarbij mensen geholpen worden met huis of uiterlijk. Eén van die programma’s wordt door Netflix uitgezonden en heet ‘Queer eye for the straight guy’. Vijf zeer getalenteerde mannen, allemaal homo (queer dus), veranderen het leven van een hoofdpersoon door hem/haar een make-over te geven van uiterlijk en huis, en ze leren koken en worden gecoacht. Het is een beetje out there, bijna een guilty pleasure te noemen, maar ze doen echt mooi werk. Ken jij het ook toevallig? Zo niet, echt een keertje kijken!
Het zijn vijf bijzondere, mooie mannen met ook hun eigen verhaal. Homo zijn en uit de kast moeten komen, veroordeeld worden door familie, collega’s, op school, in de kerk, ze hebben het allemaal meegemaakt. In het programma stellen ze zich kwetsbaar op en dat is prachtig om te zien. Ze zijn allemaal empathisch en zonder oordeel, werken heel gefocust aan het verbeteren van het leven van de hoofdpersoon. Ze versterken in een paar dagen ook daadwerkelijk hun zelfvertrouwen. En doen dat met liefde, wijsheid en deskundigheid. Ik raak er telkens weer door geïnspireerd, dus kijk er graag naar, vooral als ik er zelf soms even doorheen zit.
Zo ook een paar dagen geleden. Ik was moe van iets teveel en te hard gewerkt te hebben, het was prutweer en de verkoudheid waarvan ik dacht dat ie overwonnen was kwam weer van links. Niks ernstigs dus, maar ik was wel ff chagrijnig. Dus hup, queer eye aan. Ik keek half, zat ondertussen ook even te kijken op mijn telefoon, toen ik ineens opkeek. De aflevering ging over een Japanse jongeman, die door zijn cultuur niet zichzelf durfde te zijn. Hij kleedde zich somber en simpel en had zo goed als geen meubels in huis. Alsof hij zo kon vertrekken. Jonathan, de kapper en visagist van de groep, begreep wat er aan de hand was en zei ineens: Nobody grows in a box, get out of the box and find out who you are! Ofwel: Laat je niet in een hokje duwen. Niemand groeit in een hokje, stap uit dat hokje en ga onderzoeken wie je bent!
Ik was zonder dat ik het in de gaten had in tranen, wat een glasheldere observatie, echt raak! Want hoe vaak laten wij ons niet in een hokje duwen. We moeten zo zijn, ons zo kleden, zo praten, dit wel doen, dit niet. En als we dat dan doen, worden we een soort eenheidsworst en komen we er nooit achter welke mooie en unieke persoon we ten diepste zijn. Een leven lang in een hokje, geen goed idee. Dus ik sluit me aan bij Jonathan: Weg met die hokjes. Je bent die je bent, uniek en bijzonder!