‘De Heer is waarlijk opgestaan’. Ik hoor het de dominee van de kerk uit mijn jeugd nog zeggen. Dat is mijn meest duidelijke herinnering van het Paasfeest. Samen met de gele decoraties en het schilderen van eieren dan. Wel mooi, hoe toen al de christelijke en seculiere betekenis hand in hand gingen.

Er is een kindje geboren, en ik was erbij. Hoe bijzonder is dat, als je zelf geen kinderen hebt en dus ook zelf geen oma zal worden. Maar mijn nichtje had gevraagd of ik bij haar bevalling wilde zijn. Natuurlijk! Ze deed de bevalling helemaal samen met haar man, hij was haar steun en toeverlaat. En haar moeder, zus en ik waren er bij voor een beetje extra steun en om het samen met hen te mogen delen.

Gebruik dan deze korte gesproken inleiding om te ontspannen en te mediteren. 

Steeds vaker hoor je dat het leven maakbaar is. Of zou moeten zijn. Dat lijkt prachtig, want dat zou betekenen, dat je alles kunt bereiken wat je wilt bereiken, als je maar hard genoeg werkt, of de goede dingen doet, of zo. Ik ben het daar deels mee eens. Je kunt echt invloed hebben op je leven. Je kunt er zeker voor zorgen dat situaties verbeteren. Dat je keuzes maakt waardoor je leven mooier, zinvoller en gelukkiger wordt.

Toen ik zo'n 15 jaar geleden vegetariër werd, kwamen er uit mijn omgeving vooral geschrokken reacties. ‘Hoe ga je dat doen en waarom en hoe kom je dan aan je vitamines’, vroegen mensen zich af. En lastig vond men het ook. Daar was ik het wel mee eens, trouwens. Ik ben geen kok, dus ik moest het hebben van wat ik kon kopen en dat was nog niet veel in die tijd. En uit eten gaan was ook niet heel fijn, in restaurants kon ik meestal kiezen tussen een kaassoufflé en een omelet. Maar ik hield vol en tot ieders verbazing werd ik niet ziek, ik voelde me juist beter.

De donkere dagen voor kerst, elk jaar weer word ik erdoor overvallen. Het lijkt wel of ik er niet aan kan wennen dat het echt zo donker kan worden. Ik ben niet de enige, merkte ik ook vanmorgen weer toen ik even met de buurman stond te praten. Maar toch raar, ik ben inmiddels 58 jaar en elk jaar komt deze donkere tijd langs. Hoe kan ik er dan toch weer door overvallen worden. Blok ik de gedachte aan deze tijd onbewust misschien? Zou kunnen. Het liefste blijf ik die dagen binnen en omring ik me met kerstlampjes en kaarsen.

‘Ik ben het echt niet met je eens! Mijn collega is echt heel druk, dat is geen smoesje’. Mijn deelnemer kijkt me een beetje bozig aan. We zitten in een training samen met de rest van de groep en we hebben het over delegeren, omdat ze allemaal zo druk zijn. Ik snap zijn reactie wel, hij is niet de enige die er zo over denkt. En eerlijk gezegd dacht ik er zelf ooit ook zo over. Druk, druk, druk.

Normaal word ik altijd een beetje down van het begin van de herfst. Ik hou van blauwe luchten, van heldere en vrolijke kleuren, van licht. En de herfst brengt grauwe grijze luchten, stormen en regen. En veel meer donker dan licht. Genoeg om in een dip te zakken dus.Alleen opstaan ’s ochtends is al een ding. Het liefst sta ik op als het licht wordt en kruip ik ’s avonds weer in mijn holletje als het donker wordt. In de zomer word ik daarom als vanzelf heel vroeg wakker. Maar zo halverwege september, dan ga ik het echt weer merken. Wakker worden in het donker, niet mijn ding. Het voelt tegennatuurlijk. Mijn gevoel zegt: lekker nog even de onder de dekens. Maar ja, de wekker zegt opstaan.En dan de weg op, ook niet fijn. In de zomer no problem. Heerlijk licht al buiten, vaak prachtig weer, minder files, heerlijk. Maar dan de herfst. Donker, grauw en grijs, regen, wind en mist en in de winter dan nog gladheid erbij. Dan wil ik echt binnen blijven. Niet weg hoeven. Winterslaap leek me altijd een heel goed idee.Maar deze herfst is het anders. De weg op is nog steeds niet fijn en storm blijft vervelend, ook omdat ik een schutting in de tuin heb, die op omvallen staat. Maar op de één of andere manier kan ik het slechte weer en de naderende donkerte beter aan dit jaar. Komt het misschien omdat we een geweldige zomer hebben gehad en ik mijn zonne-uurtjes ruimschoots heb binnengehaald? Of heeft het met ouder worden te maken? Ik kom ten slotte zelf ook al een beetje in de herfst van mijn leven, dus misschien voel ik me er daarom meer in thuis. Zou kunnen. Ik kan me zelfs al verheugen op de prachtige verkleuringen van de bladeren straks. En op knisperende sneeuw onder mijn voeten. Gek hoor, dat gevoel. Maar goed, ik ga er maar van genieten. Geloof ik.

Ik ben freelance trainer en reis daarvoor heel Nederland door. En als ik dat vertel krijg ik vaak als reactie: ‘Oooooooo echt? Dat lijkt me nou zo leuk, eigen baas zijn, geweldig. Zou ik ook wel willen!’ Het is inderdaad fijn. Ik heb mooi werk en ik geniet van de vrijheid van het hebben van een eigen bedrijfje. Maar ik heb het zelf eigenlijk nooit gewild.

Keuzes die we maken kunnen soms heel groot en belangrijk voelen, maar anderen merken er vaak veel minder van dan we denken. Ik maak het vaak mee in mijn eigen leven, maar ook bij deelnemers aan de trainingen die ik verzorg.

Thuiskomen bij jezelf lijkt misschien simpel, maar dat is het echt niet altijd. Al die invloeden van buitenaf, die al beginnen voor we überhaupt zijn geboren, ze kunnen ons behoorlijk van onszelf af brengen. En kom dan nog maar eens bij jezelf terug.

Wat is er nou mooier dan wakker worden badend in het licht van de ochtendzon. Een zaterdagochtend zo uit mijn bucketlist geplukt. Het is wetenschappelijk bewezen dat zonlicht veel voor een mens kan doen, maar ik heb daar de wetenschap niet voor nodig, want alles in mij voelt het. Zon, warmte en blauwe lucht, zo kom ik tot leven. Ik kan alles aan, voel me rustig en tevreden van binnen.