Een paar weken geleden heb ik mijn hondje moeten laten inslapen. Hij was al lang ziek en met 15,5 jaar ook een oud manneke. Het was dus goed en zo voelde het ook. Natuurlijk had ik er verdriet van, logisch. Hij heeft bijna 7 jaar bij me gewoond en de laatste jaren was de zorg voor hem intensief. Althans, zo legde ik mijn gevoel van verdriet de eerste tijd uit. Het was logisch.

‘Vandaag wordt mijn nieuwe tuinhuisje in elkaar gezet’. ‘Oh ja, fijn voor al je spullen’. ‘Nou eh ik ga er in zitten’. ‘Oh? Waarom? Voor je werk?’ ‘Misschien ook, maar vooral voor de rust’. ‘Oh ok’. Mijn buurvrouw zegt niks meer, maar ik kan aan haar blik zien dat ze er niks van snapt.

Een boswachter is bedreigd afgelopen week. Zo erg, dat hij aangifte heeft gedaan. En dat alles omdat er ophef is ontstaan over de manier waarop wordt omgegaan met de grote grazers in de Oostvaardersplassen. Ik hou van dieren, heb een grote passie voor dierenwelzijn. Maar ik schrok van de heftigheid van deze reactie en ook van de reacties die ik las op social media. Zo hard, zo liefdeloos. Hoe kan dat toch?

Wat een gewone woensdagochtend leek te te worden, werd een dag met een gouden randje. Wat heb ik toch veel om dankbaar voor te zijn.

Ik hoor het regelmatig om me heen: Nee, ik geef niet aan Sint Maarten. Zit genoeg geld op het eiland. En dan al die plunderingen…

Met het hoofd gebogen loopt ze door de straten van de stad. Niet op haar gemak, het is haar te druk. Ze heeft het gevoel dat alle mensen naar haar kijken, zou wel in het trottoir willen verdwijnen. Ze is nog jong, net 19 jaar, maar voelt zich stokoud. Niet echt een veilige en leuke jeugd gehad. Ze voelde zich daar niet gezien of gehoord, mocht niks voelen, moest alleen aan verwachtingen voldoen. Dat heeft haar sterk en onafhankelijk gemaakt, maar ook eenzaam en alleen.

Ik zag net een quote van Waylon. Hij vindt, dat we wel meer ons best mogen doen om er goed uit te zien. Nou snap ik dat best als je in de entertainment industrie werkt. En natuurlijk is het ook voor de rest van ons leuk om er goed uit te zien, maar er zijn echt belangrijkere dingen in de wereld om je druk over te maken wat mij betreft.

Als ik onderweg ben voel ik nog niks. Ik weet natuurlijk al wel dat ik onderweg ben naar de door mij zo geliefde zee, maar ik merk er nog niks van. Toch ben ik niet ongeduldig. Nu niet meer in ieder geval. Vroeger had ik dat wel, dan kon ik niet wachten tot ik dat gevoel weer kreeg, dat bijzondere gevoel dat ik altijd weer opnieuw krijg van de zee. Ik weet niet of ik dat altijd al zo gehad heb. Dat maakt ook niet uit. Het is er in ieder geval al zolang als ik me kan herinneren.

Al vanaf het begin van deze eeuw ben ik verslaafd aan The West Wing. Voor wie geen idee heeft waar ik het over heb (in Nederland is maar 1 seizoen uitgezonden), The West Wing is een Amerikaanse serie over de president en zijn staf, gemaakt nog voor Barack Obama president werd. Bijzonder genoeg heeft het presidentschap van Obama best wat overeenkomsten met de serie. En ik heb begrepen, dat er door deze serie zelfs mensen in de politiek zijn gegaan én voor Obama hebben gewerkt, maar dat heb ik alleen van horen zeggen. Al kan ik me daar echt wel iets bij voorstellen.

Ben ik heel erg een muts als ik zeg dat ik zo rustig word van in de tuin werken?

Het is een grauwe, natte en donkere dag. Het is zomer, maar daar is buiten niks van te merken. Het is tijd om met de hond te wandelen en daar kijk ik niet bepaald naar uit. Hij ook niet trouwens. Hij vindt wandelen geweldig, doet niets liever. Behalve als het plenst. En dat doet het dus nu.

Na 20 jaar in bedrijven te hebben gewerkt, was ik heel erg toe aan 'eigen baas' zijn. En tegelijkertijd gaf dat me ook de kans om tijd voor mezelf te nemen. Ik was gewend veel en hard te werken en kwam daardoor niet genoeg toe aan mezelf. En dat ging ik zo rond mijn 40e goed merken, er bleek nog wel het een en ander te verwerken en voor mezelf beginnen gaf me daarvoor de ruimte.